Makyavelizm, İtalyan siyaset filozofu Niccolò Machiavelli’nin (1469-1527) düşüncelerinden türetilen bir terimdir. Machiavelli’nin en ünlü eseri olan “Prens” (İtalyanca: Il Principe), bu düşüncelerin odak noktasıdır. Makyavelizm, genellikle politika ve güç ilişkileri üzerine odaklanan bir siyaset felsefesi olarak bilinir.
Makyavelizm, gerçekçilik, pragmatizm ve güç odaklı bir yaklaşımı temsil eder. Machiavelli, politikanın temel amacının hükümdarın gücünü korumak ve genişletmek olduğunu savunur.
Ona göre, bir hükümdarın iyi olmak veya adil olmak gibi ahlaki değerlerden ziyade güç ve etkinlik üzerine odaklanması gerekmektedir. Machiavelli, bir hükümdarın iyi bir lider olmak için gerektiğinde şiddeti kullanmaktan çekinmemesi gerektiğini öne sürer.
Makyavelizm, pragmatizm ve gerçekçilikle ilgili olarak eleştirilere maruz kalmıştır, çünkü bu yaklaşım ahlaki prensiplerin göz ardı edilmesini önerir. Ancak, bazıları bu yaklaşımı gerçek dünya politikasının acı gerçekleriyle başa çıkmak için bir araç olarak görürler.
Sonuç olarak, Makyavelizm, siyasetin gerçekçi ve güç odaklı bir bakış açısını savunan bir siyaset felsefesi olarak bilinir. Machiavelli’nin eserleri, hala politika ve liderlik üzerine yapılan tartışmalarda önemli bir rol oynamaktadır.
Makyavelizm, Niccolò Machiavelli’nin “Prens” ve diğer eserlerinde ortaya koyduğu siyasi felsefeye dayanır.
Bu felsefe çeşitli özellikler içerir:
1. Gerçekçilik: Makyavelizm, politikada idealizmden ziyade gerçekçi bir yaklaşımı benimser. Machiavelli, siyasi eylemlerin gerçek dünyadaki sonuçlara odaklanması gerektiğini savunur ve politikanın pratik zorluklarını kabul eder.
2. Güç Merkezli Yaklaşım: Makyavelizmde, güç ve iktidarın temel önemi vurgulanır. Machiavelli’ye göre, bir liderin güçlü olması, hükümdarlığını sürdürebilmesi ve devletini koruyabilmesi için esastır.
3. İhtiras ve Öz-Çıkar: Makyavelizmde, liderlerin kişisel ihtiyaçlarını ve çıkarlarını gözetmesi gerektiği vurgulanır. Machiavelli’ye göre, bir liderin başarılı olması için kişisel hırs, güç ve çıkarlarının peşinden gitmesi gerekmektedir.
4. Etik Değerlerin İkincil Konumu: Makyavelizm, politik liderlerin ahlaki değerlerin ötesinde hareket etmesini savunur. Machiavelli, liderlerin etik prensipler yerine pragmatizm ve realpolitik temelinde kararlar alması gerektiğini savunur.
5. İhtiyat ve İstikrar: Makyavelizm, liderlerin ihtiyatlı olmalarını ve hükümdarlıklarını sağlamlaştırmak için istikrarlı politikalar izlemelerini önerir.
Machiavelli’ye göre, liderlerin gücünü korumak için değişen koşullara uyum sağlamaları ve gerektiğinde sert önlemler almaları gerekir.
Bu özellikler, Makyavelizm’in siyasi alanda güçlü bir etkiye sahip olan bir felsefe olarak kabul edilmesine katkıda bulunur. Ancak, bu yaklaşım aynı zamanda eleştiriye de tabidir, çünkü ahlaki prensiplerin ikinci plana atılmasını ve sert politik yöntemlerin savunulmasını içerir.
